Faq | Baza wiedzy | Rejestracja | Logowanie | Sobota, 10-05-2014, 11:01
Start / Baza Wiedzy
Baza Wiedzy
A B C D E F G H I J K L M N O P R T U W X Y Z
Faktoring eksportowy
Wykup przez bank (faktora) wierzytelności eksportowych, wynikających z obrotu towarami i/lub usługami przed terminem ich wymagalności z zachowaniem prawa regresu w stosunku do zbywcy.
Faktoring
inaczej skup wierzytelności. Jest to nabycie przez bank (faktora) wierzytelności potwierdzonej dokumentami handlowymi, z potrąceniem odsetek dyskontowych od kwoty faktury, bez przejmowania przez bank (faktora) ryzyka wypłacalności dłużnika.
Faktura
Faktura jest wystawiana przez sprzedawcę i jest dowodem transakcji kupna i sprzedaży. Zawiera listę sprzedanych towarów i usług, warunki dostawy i zapłaty.
FISKALIZM A WZROST GOSPODARCZY
Skala opodatkowania dochodów sektora prywatnego (przedsiębiorstw i gospodarstw domowych) nazywana jest także stopniem fiskalizmu. Kraje o wysokich podatkach cechuje silny fiskalizm, kraje o niskich podatkach – słaby.

Dla ekonomistów nie ulega wątpliwości, że niskie podatki dobrze służą wzrostowi gospodarczemu. Niskie podatki powodują, że sektor prywatny przekazuje mniejszą część swego dochodu do budżetu. Jeśli jednak PKB szybciej wzrasta, łączny dochód rośnie, a zyski sektora prywatnego są zdecydowanie większe, niż straty poniesione przez budżet państwa.

Dlaczego niskie podatki służą szybszemu wzrostowi gospodarczemu?
1. Niskie podatki zachęcają do rozwoju przedsiębiorczości i do większej aktywności ekonomicznej mieszkańców kraju. Im większą część dodatkowego dochodu, który osiąga się skutkiem dodatkowego wysiłku (np. podjęcia dodatkowej pracy) zabiera budżet, tym mniejsza zachęta do tego wysiłku;
2. Niskie podatki oznaczają zazwyczaj również niższe wydatki państwa. A niższe wydatki, to mniejsze poczucie bezpieczeństwa socjalnego obywateli. Przykro stwierdzić, ale to właśnie brak bezpieczeństwa socjalnego zmusza ludzi do większej aktywności ekonomicznej, podczas gdy pełne bezpieczeństwo rozleniwia (przykładowo, bardzo wysokie i łatwo dostępne zasiłki dla bezrobotnych mogą powodować, że ludzie nie poszukują intensywnie pracy);
3. Niższe podatki oznaczają mniejszą zachętę do ucieczki w szarą strefę. A szara strefa, choć na krótką metę pomaga stworzyć dodatkowe miejsca pracy i przynieść dodatkowy dochód, w dłuższym czasie przeszkadza w rozwoju. Skoro bowiem duża część przedsiębiorców i pracowników unika płacenia podatków, ludzie w pełni uczciwi są obciążani coraz wyższymi stawkami podatkowymi. A to tworzy presję na dalszą ucieczkę do szarej strefy, zmieniając sytuację w błędne koło.
4. Niższe podatki zachęcają do napływu kapitału z zagranicy, podczas gdy podatki wysokie skłaniają ludzi i ich dochody do ucieczki z kraju. Firmy przenoszą się do miejsc oferujących niższe podatki i do realizacji zysków zwłaszcza w „rajach podatkowych”. Bogaci ludzie uciekają ze swoimi dochodami za granicę i płacą podatki tam, gdzie im się to najbardziej opłaca. Inwestorzy wybierają te kraje, które oferują im największe zachęty w postaci niskich podatków.

Niższe podatki prowadzą do szybszego wzrostu produkcji i dochodów, a więc do wzrostu zamożności społeczeństwa, choć mogłoby to odbywać się (przejściowo) skutkiem niższych dochodów budżetowych. Z czasem bogatsi obywatele zapłaciliby globalnie więcej podatków, nawet przy niższych stawkach podatkowych, z wyjątkiem sytuacji, w której niższym dochodom budżetu nie towarzyszyłyby niższe wydatki budżetowe, bo koszt pojawiającego się wtedy deficytu budżetowego mógłby łatwo przekroczyć wszystkie możliwe korzyści (np. pojawiłyby się wówczas zjawiska inflacji lub wzrostu kosztów obsługi długu publicznego).

W wyniku obniżki podatków średni dochód mieszkańca kraju z czasem rośnie, zmienia się jednak struktura tych dochodów budżetowych. Podatki i wydatki budżetowe służą zazwyczaj, choć nie zawsze, wspieraniu grup ekonomicznie najsłabszych. Przy niższych podatkach, wyższy przeciętny dochód łączy się więc z większym zróżnicowaniem dochodów, co może prowadzić do wzrostu nierówności dochodowych i ubóstwa.
Fitch
Jedna z największych światowych agencji ratingowych.
FOREX
Rynek walutowy. Segment rynków finansowych, na którym handluje się walutami oraz powiązanymi z nimi instrumentami pochodnymi.
FTSE100
Indeks cen 100 największych pod względem kapitalizacji spółek notowanych na giełdzie papierów wartościowych w Londynie.
Fundusze funduszy
Fundusze inwestujące zebrane środki nie bezpośrednio na rynku, lecz za pośrednictwem innych funduszy.
Fundusze emerytalne
Fundusze emerytalne to instytucje sektora finansowego, których zadaniem jest zapewnienie swoim uczestnikom dochodów na emeryturze w formie comiesięcznych wypłat aż do chwili śmierci.

Fundusze emerytalne mogą mieć różną formę. Istnieją pracownicze fundusze emerytalne, których udziały nabywa się, godząc się na automatyczne odprowadzanie z miesięcznej pensji określonej kwoty. Na ogół dodatkowy wkład wnosi wtedy także pracodawca. Obok nich funkcjonują na rynku finansowym również fundusze dostępne dla wszystkich, które niekiedy są też powiązane z ubezpieczeniem na życie. W Polsce i niektórych krajach część obowiązkowej składki emerytalnej jest przekazywana do wybranego przez pracownika Otwartego Funduszu Emerytalnego (OFE).

Fundusze mogą proponować plany emerytalne dwojakiego rodzaju: o zdefiniowanych świadczeniach po zakończeniu życia zawodowego albo o zdefiniowanych wpłatach w okresie zarobkowania.

* W tym pierwszym wariancie określa się w formule rachunkowej, jakiej wysokości świadczenie otrzyma właściciel udziałów w funduszu, np. będzie to pewien procent zarobków z ostatnich 5 lat pracy, przemnożonych dodatkowo przez liczbę lat pracy. W Polsce plan emerytalny o podobnej konstrukcji stosuje ZUS dla emerytów ze starego systemu.
* W drugim wariancie precyzuje się jedynie, ile środków trzeba wnosić do funduszu, natomiast świadczenia emerytalne będą zależały całkowicie od tego jak przyrosną środki inwestowane przez fundusz, a więc będą zależały od jego umiejętności wypracowania zysków w czasie. W Polsce plan emerytalny o podobnej konstrukcji proponują OFE.

Plany o zdefiniowanych świadczeniach są obarczone ryzykiem, że będą niedofinansowane, czyli zabraknie pieniędzy na wypłaty świadczeń, gdyż wkład pracowników i pracodawców może okazać się zbyt niski (z różnych przyczyn np. wydłużającego się trwania życia przy zachowaniu wieku przechodzenia na emeryturę lub zbyt optymistycznego oszacowania przeciętnej stopy zwrotu w długim okresie). Przykładem są tarapaty finansowe, w które popadły z tego powodu znane koncerny samochodowe General Motors i Ford. W podobnej sytuacji mogą znaleźć się powszechne systemy emerytalne, oparte na solidarności międzypokoleniowej (ang. pay as you go), czyli na wypłacie świadczeń dla emerytów jedynie w oparciu o składki płacone przez obecnie pracujących.

Przyczyną kłopotów jest to, że rośnie liczba emerytów na jednego pracownika. Dlatego coraz więcej planów oferowanych przez fundusze emerytalne należy do drugiej grupy; są wśród nich OFE. Fundusze emerytalne inwestują środki w długoterminowe aktywa finansowe. W wielu krajach zachęca się do tworzenia funduszy emerytalnych poprzez ustawodawstwo, które zapewnia ulgi podatkowe przy inwestowaniu środków albo ich wypłatach (zwolnienie z podatku od przyrostu kapitału).
Fundusze Unii Europejskiej
Fundusze Unii Europejskiej stanowią narzędzie realizacji polityki regionalnej Unii. Z funduszy tych finansowane są działania, służące wspieraniu rozwoju uboższych regionów Unii.



Fundusze nie są bezpośrednim źródłem finansowania wzrostu gospodarczego, bowiem:

* kierowane są na inwestycje o charakterze nieprodukcyjnym (za wyjątkiem wsparcia dla inwestycji i konkurencyjności małych przedsiębiorstw), takie jak rozwój infrastruktury, rozwój kapitału ludzkiego, wsparcie tworzenia miejsc pracy, tworzenie instytucji rynkowych;
* skala funduszy strukturalnych jest stosunkowo niewielka, w porównaniu z całością inwestycji dokonywanych w kraju (w Polsce inwestycje wynoszą ok. 20% PKB, a fundusze strukturalne będą ograniczone do 4% PKB).

Fundusze UE powinny oddziaływać w kierunku zwiększenia potencjału gospodarki w dziedzinach i regionach, które są ich beneficjentami. Pośrednio przyczyniają się do przyspieszenia rozwoju kraju i szybszego wzrostu gospodarczego, bowiem:

* umożliwiają rozwój infrastruktury i kapitału ludzkiego, stanowiący zachętę dla prywatnego kapitału do dokonywania inwestycji produkcyjnych;
* pomagają w likwidacji wąskich gardeł i przeszkód dla prywatnych inwestycji;
* rekompensują niedostatecznie duże wydatki na inwestycje publiczne.

Właściwie wykorzystane fundusze strukturalne stanowią zachętę dla prywatnego kapitału do dokonywania inwestycji produkcyjnych. Jednak źle wykorzystane (na niewłaściwe cele), mogą tego zadania wcale nie spełniać. W Irlandii i Grecji, przy podobnej skali wsparcia z tytułu funduszy strukturalnych, efekty ich działania były diametralnie różne (m.in. na skutek kompletnego nieprzygotowania greckich instytucji publicznych do właściwego planowania i kontroli efektywności wydatkowania środków).

Od momentu akcesji Polska uzyskała prawo do wsparcia z tytułu udziału w polityce regionalnej, a więc do dotacji z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Socjalnego, sekcji orientacji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnych oraz Funduszu Spójności.
Fundusze wewnętrzne
Środki pieniężne na inwestycje pochodzące z firmy, np. zyski.
Fundusze zewnętrzne
Fundusze, pochodzące ze źródeł spoza firmy, np. pożyczki, kredyty, subwencje.
Fundusz hedgingowy
Fundusz inwestycyjny aktywny w wielu segmentach rynków finansowych, angażujący kapitał uczestników zarówno w instrumenty podstawowe jak i pochodne, charakteryzujący się potencjałem do osiągania wysokich stóp zwrotu ale równocześnie znacznym ryzykiem inwestycyjnym.
Fundusze inwestycyjne
Fundusze inwestycyjne należą do instytucji sektora finansowego. Są to pośrednicy finansowi, którzy pozyskują środki finansowe, sprzedając własne udziały podmiotom indywidualnym, a następnie wykorzystują te środki do nabycia zróżnicowanych portfeli aktywów finansowych, np. akcji, obligacji, nieruchomości. Innymi słowy, są to instytucje umożliwiające wielu posiadaczom oszczędności ich wspólne inwestowanie.

Fundusze inwestycyjne umożliwiają swoim klientom zebranie dużej ilości środków finansowych i dzięki temu osiąganie korzyści skali. Dzięki zakupom dużych pakietów aktywów finansowych fundusze inwestycyjne ponoszą niższe koszty transakcji, np. zakupując obligacje emitowane w dużych nominałach, mogą też lepiej zróżnicować (zdywersyfikować) swoje oszczędności, aby ograniczyć ryzyko wahań cen walorów finansowych. Co ważniejsze, funduszami zarządzają specjaliści, którzy potrafią lepiej dobrać portfel inwestycyjny pod względem relacji stopy zwrotu i poziomu ryzyka niż nieprzygotowany do tego zwykły inwestor. Mają bowiem dostęp do wszelkich informacji na temat rynków finansowych, czas oraz umiejętności, aby je wykorzystać. Dostęp do informacji jest kosztowny na co zwykłego inwestora nie byłoby po prostu stać. Menadżerowie zarządzający funduszami pobierają wynagrodzenie za swoje usługi, ale jest ono ułamkiem wartości przekazanych im środków. Z powodu konkurencji, aby przyciągnąć inwestorów o różnych strategiach i celach, powstało wiele rodzajów funduszy inwestycyjnych, m.in.: fundusze rynku pieniężnego, stabilnego wzrostu, zrównoważone oraz akcji. Fundusze te różnią się stopniem ryzyka inwestycji, ale także potencjalną wysokością stopy zwrotu. Najbezpieczniejsze fundusze inwestycyjne kupują przede wszystkim obligacje skarbowe, natomiast najbardziej ryzykowne – fundusze akcyjne – inwestują prawie wyłącznie w akcje.

Fundusze inwestycyjne dzielą się także na otwarte i zamknięte. W funduszach otwartych ceny udziałów są całkowicie powiązane z wartością posiadanego portfela aktywów finansowych. W momencie nabycia nowych udziałów, fundusz dokupuje aktywów finansowych do swojego portfela, dlatego nazywa się go otwartym. Te udziały są umarzane przez fundusz, czyli zamieniane na gotówkę albo depozyt, jeżeli inwestor tego zażąda, co jest równoważne ze sprzedażą przez fundusz odpowiedniej części jego portfela inwestycyjnego. W funduszach zamkniętych, liczba udziałów jest stała, ustalona podczas oferty publicznej albo prywatnej. Nie można ich umorzyć do końca istnienia funduszu, lecz co najwyżej sprzedać na rynku wtórnym. Cena rynkowa takiego funduszu także odzwierciedla wartość portfela walorów finansowych w jego posiadaniu, ale może znaleźć się poniżej albo powyżej wartości tego portfela.
Fundusz inwestycyjny
Wspólny fundusz, należący do wielu osób prawnych i fizycznych, stworzony w celu inwestowania na rynku papierów wartościowych. Funduszami inwestycyjnymi zarządzają Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych. Uczestnikiem funduszu można się stać kupując jednostki uczestnictwa lub certyfikaty inwestycyjne. Wyróżniamy fundusze inwestycyjne zamknięte, otwarte i mieszane.
Fundusz inwestycyjny otwarty
Fundusz inwestycyjny, do którego kapitał można wpłacić i wypłacić w dowolnym momencie. Zarządzający funduszami otwartymi muszą się liczyć z możliwością częstych zmian wartości kapitału, jakim zarządzają, w wyniku nabywania i umarzania jednostek przez uczestników funduszu, co powodując konieczność zapewnienia odpowiedniego stopnia płynności może być dla nich pewnym utrudnieniem w osiąganiu potencjalnie najwyższych stóp zwrotu.
Fundusz inwestycyjny zamknięty
Fundusz zarządzający kapitałem zebranym w okresie subskrypcji. Fundusze zamknięte tworzy się zwykle na z góry określony czas, przed upływem którego nie ma możliwości wycofania kapitału. Często jednostki funduszy zamkniętych są notowane na rynkach kapitałowych, dzięki czemu środki zainwestowane w fundusz można odzyskać przed terminem sprzedając jednostki innemu inwestorowi. Nie będąc narażone na zmiany wartości inwestowanego kapitału w wyniku napływu i odpływu środków z funduszu, fundusze zamknięte mogą potencjalnie osiągać lepsze wyniki niż fundusze otwarte.
Fundusz Ochrony Ubezpieczonych
Powołany przez ministra finansów w celu zaspokojenia roszczeń osób ubezpieczonych w przypadku, gdy ubezpieczyciel jest niewypłacalny. Fundusz tworzony jest ze środków przekazywanych przez wszystkie firmy ubezpieczeniowe.
Fundusz poręczeniowy
Firma zajmująca się udzielaniem bezpośrednich poręczeń przedsiębiorstwom i innym osobom prawnym przy staraniach o kredyt lub pożyczkę.
Fundusz Ubezpieczeń Społecznych
Państwowy fundusz celowy, powołany w celu realizacji zadań z zakresu ubezpieczeń społecznych. Dysponentem FUS jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Funkcja
Zapis matematyczny relacji wiążącej jedne zmienne ekonomiczne z drugimi.
Funkcja produkcji
Funkcja produkcji to formalny zapis związku, jaki występuje między zużyciem czynników produkcji (pracy i kapitału), a wytwarzaniem dóbr (towarów i usług). Innymi słowy, jest to matematyczne przedstawienie procesu produkcji.

Po to, aby wytworzyć jakiekolwiek dobro, potrzebujemy pewnych nakładów. W grę wchodzą 3 podstawowe typy nakładów:

• surowce i półprodukty, z których wytwarzamy dobro;
• praca, którą wykonujemy aby wytworzyć dobro (właściwie w grę wchodzi nie tyle praca, co kapitał ludzki – którego wartość zależy zarówno od ilości pracy wkładanej w proces produkcji, ale również od jej jakości, np. wykształcenia pracowników);
• kapitał, który wykorzystujemy w formie maszyn i urządzeń potrzebnych do produkcji.

Surowce i półprodukty już ktoś przed nami wytworzył. Ich wartość będzie oczywiście stanowić część wartości nowego produktu, ale nową wartość (albo wartość dodaną) - tworzą jedynie użyte w procesie produkcji praca i kapitał.

Funkcja produkcji podaje, jaką ilość produktu może wytworzyć dana ilość czynników produkcji. Najczęściej używa się funkcji produkcji, w której wielkość produkcji (Y) uzależnia się od ilości pracy (L) i kapitału (K), dodatkowo uwzględniając postęp techniczny, dzięki któremu z okresu na okres te same nakłady pracy i kapitału pozwalają wytworzyć coraz więcej dóbr.

W przypadku dwóch czynników produkcji, istnieje sposób przedstawienia relacji między ilością produktu a tymi czynnikami produkcji na płaszczyźnie, zwany izokwantą. Jest ona zbiorem wszystkich możliwych kombinacji pracy i kapitału, przy których pomocy można wytworzyć tę samą ilość produktu. Na osi X odkładamy pracę, a na osi Y – kapitał, zaś narysowana krzywa będzie opisywała wytworzoną ilość produktu. Im izokwanta znajduje się dalej od punktu przecięcia osi, tym większej ilości wytworzonego produktu odpowiada.

Kształt izokwanty opisuje technologię wytwarzania, czyli to w jakim stopniu użycie jednego czynnika produkcji może zastąpić użycie drugiego. Jeśli są one używane w stałych proporcjach, np. potrzebujemy jednej osoby do sprzątania i jednego odkurzacza, aby odkurzyć pokój, to nie są zastępowalne w ogóle; jeden uzupełnia drugi. Ale już przy sprzątaniu miasta, możemy użyć większej liczby pracowników używających prostszych narzędzi, albo mniejszej – ale lepiej wyposażonych. Podaliśmy dwie skrajne technologie, ale w ekonomii większe zastosowanie mają te, które zakładają zastępowalność czynników produkcji w pewnych granicach.
Fuzja pionowa
Połączenie firm zajmujących się różnymi etapami tego samego procesu produkcji; zwana również integracją pionową. Na przykład: elektrownia na węgiel brunatny przejmuje kopalnie węgla brunatnego.
Fuzja pozioma
Połączenie firm z tej samej branży, na przykład dwóch firm farmaceutycznych.
Kto przegląda forum
Na forum jest: 3 użytkowników | 0 zarejestrowanych | 3 gości (bazuje na użytkownikach aktywnych w ciągu ostatnich 3 minut)
Najwięcej użytkowników online (778) było 02-08-2011
Statystyki
Liczba wątków: 5808 | Liczba komentarzy: 21360 | Liczba użytkowników: 3277 | Najnowszy użytkownik: kosecki-michal
Logowanie
Nazwa użytkownika: Hasło:
Zaloguj mnie automatycznie przy każdej wizycie
Szukaj na forum