EBIT

(ang. Earnings Before Interest and Taxes). Patrz: zysk operacyjny.

EBITDA

Wskaźnik finansowy, wyrażający zyski przed opodatkowaniem, spłatą odsetek od kredytów i pożyczek, amortyzacją i deprecjacją. Umożliwia sprawdzenie efektywności podstawowej działalności firmy, pomijając wyniki decyzji księgowych i finansowych.

ECOFIN

Rada ds. Gospodarczych i Finansowych (Rada ECOFIN), zajmuje się formułowaniem i przyjmowaniem założeń polityki gospodarczej, które stanowią główny instrument osiągnięcia spójności gospodarczej przez państwa członkowskie UE. Rada ECOFIN sprawuje również nadzór nad państwami członkowskimi w zakresie postępów na ich drodze do Unii Gospodarczej i Walutowej. Rada ECOFIN znajduje się w strukturze rady Unii Europejskiej.

Efekt Balassy - Samuelsona

Zjawisko polegające na tym, że ceny usług rosną szybciej od cen towarów przemysłowych. Efektem jest m.in. to, że średni poziom cen w krajach bogatych jest wyższy niż w krajach ubogich.

EFEKTY KEYNESOWSKIE I NIEKEYNESOWSKIE

Jednym z głównych narzędzi programów dostosowawczych jest ograniczenie deficytu budżetowego. Jaki jest efekt tego działania dla krótkookresowego wzrostu gospodarczego?

Jeśli prowadzimy w kraju operację obniżenia deficytu fiskalnego, musimy liczyć się z nieuniknionym obniżeniem popytu. Rząd kupuje na rynku mniej towarów i usług (jeśli zmniejsza wydatki), albo ściąga więcej podatków, ograniczając popyt sektora prywatnego. Są to tzw. keynesowskie efekty ograniczenia deficytu. Oznaczają one, że poważny program zmniejszenia deficytu musi prowadzić do spowolnienia w gospodarce (jest to zgodne z widzeniem gospodarki przez teorię keynesowską).

W ostatnich kilkudziesięciu latach stwierdzono jednak, że niekoniecznie tak musi być. Obok efektów keynesowskich, mogą również pojawić się efekty niekeynesowskie, eliminujące negatywny wpływ ograniczenia wydatków rządowych na popyt w krótkim okresie, a wiodące do pozytywnych efektów w okresie średnim.

Zjawisko to, pierwotnie zaobserwowane najpierw w latach 1980-tych w Irlandii i Danii, a potem w wielu innych krajach, wyjaśnianie jest następującymi czynnikami:

• W przypadku znacznego ograniczenia skali deficytu sektora publicznego wydatki sektora prywatnego szybko wzrastają, bowiem gospodarstwa domowe oczekują przyszłego spadku ciężarów podatkowych (jest to efekt tzw. ricardiańskiej ekwiwalencji).
• Obniżenie wydatków publicznych oznacza zazwyczaj ograniczenie dynamiki płac w całej gospodarce, co wiedzie do podwyższonych zysków i większej aktywności inwestycyjnej przedsiębiorstw.
• Ograniczenie deficytu wiedzie do spadku potrzeb finansowych sektora publicznego, a w ślad za tym do szybkiego obniżenia się rynkowych stóp procentowych, zachęcającego do wzrostu inwestycji prywatnych.

Nie zawsze jest jasne, które z efektów przeważą w krótkim okresie. Zależy to od wielu czynników, m.in. zręczności i wiarygodności rządu.

Efektywna stopa procentowa

Procentowy stosunek całkowitego dochodu z aktywów do ich pierwotnej wartości; efektywna stopa procentowa różni się od stopy procentowej uwzględnieniem kapitalizacji.

EFTA

Europejska Strefa Wolnego Handlu. Utworzona w 1960 roku przez Austrię, Danię, Norwegię, Portugalię ,Szwecję, Szwajcarię i Wielką Brytanię. Początkowo miała stanowić alternatywę dla EWG (poprzedniczki UE). W 1973 roku Wielka Brytania i Dania wystąpiły z EFTA z powodu przystąpienia do EWG, w 1986 w ich ślady poszła Portugalia, a w 1995 Austria, Szwecja i Finlandia. Obecnie do EFTA należą tylko Norwegia, Islandia, Szwajcaria i Liechtenstein.

Egzekucja świadczeń pieniężnych

Odebranie długu pieniężnego dłużnikowi przez komornika i przekazanie go wierzycielowi.

Ekonomia

Ekonomia jest nauką, która zajmuje się działalnością pojedynczych osób, grup i całych społeczeństw, skierowaną na osiągnięcie określonych celów – głównie w odniesieniu do produkcji dóbr. Cele te można osiągnąć w różny sposób, zaś ekonomia bada jak do nich dążyć najmniejszym kosztem. Innymi słowy, ekonomia to nauka o tym, jak ludzie wytwarzają i dzielą dobra.

Popularna jest również definicja ekonomii brytyjskiego ekonomisty Lionela Robbinsa w 1932 r., który przedstawiał ją jako „studia nad ludzkim zachowaniem jako relacji między danymi celami i ograniczonymi środkami o różnorodnych zastosowaniach”. Akcent pada tutaj na ograniczone zasoby; w odniesieniu do nich używa się terminu zasoby rzadkie. Tym pojęciem opisuje się zjawisko polegające na tym, że nasze potrzeby niemal zawsze przekraczają w danym czasie możliwości ich zaspokojenia. W języku codziennym powiedzielibyśmy, że czegoś jest ciągle „za mało”. Mówiąc o rzeczach, których jest „za mało” ekonomiści mają na myśli dobra, czyli rzeczy, które przynoszą nam zadowolenie i szczęście, w odróżnieniu od rzeczy złych jak np. zatrute środowisko naturalne, przestępczość albo bałagan.

Dobra dzieli się na dobra wolne i dobra ekonomiczne. Tymi pierwszymi, których mamy zazwyczaj w obfitości, obdarzyła nas natura. Są nimi woda, powietrze, kamienie. Formalnie są to dobra, których ilość przekracza potrzeby ludzkie, więc ich cena wynosi zero. W miarę wzrostu liczby mieszkańców naszego globu dóbr wolnych jest coraz mniej: zdrowa woda kosztuje.

Ekonomia zajmuje się drugą kategorią dóbr. Dobra ekonomiczne są rzadkie – innymi słowy, jest ich za mało w stopsunku do naszych potrzeb, a ta cecha wymusza sytuację wyboru, które z nich, w jakiej ilości i jakimi sposobami ludzie chcą pozyskać i kto ma je otrzymać. Ekonomia zajmuje się więc wytwarzaniem i podziałem dóbr ekonomicznych. Wybór określonej ilości jednego dobra oznacza rezygnację z pewnej ilości drugiego dobra. Czytając ten tekst rezygnujesz, drogi Czytelniku, z innych możliwości spędzenia czasu np. drzemki albo dodatkowego zarobku. To także wybór, którym interesuje się ekonomia.

Eksport

Eksportem nazywamy wyprodukowane w kraju towary i usługi, które zostały sprzedane za granicę. Jest to kategoria ekonomiczna ważna zarówno z punktu widzenia Systemu Rachunków Narodowych (podziału PKB), jak z punktu widzenia bilansu płatniczego kraju.

• Z punktu widzenia Systemu Rachunków Narodowych, eksport stanowi część łącznego popytu na produkcję finalną. Eksport zmniejsza ilość dóbr, którą można podzielić w kraju. Eksport jest elementem tzw. równania podziału PKB, czyli formuły pokazującej ostateczny podział wytworzonej w kraju produkcji oraz importu pomiędzy różne rodzaje popytu.
• Z punktu widzenia bilansu płatniczego kraju eksport oznacza przede wszystkim dochody dewizowe, które napływają do kraju w związku ze sprzedażą towarów i usług za granicę. Dochody z eksportu towarów i usług stanowią zazwyczaj najważniejszą część dochodów dewizowych kraju.

W celach analitycznych eksport klasyfikuje się na różne sposoby:

• Według rodzaju dóbr: eksport towarów, eksport usług.
• Według rodzaju dóbr lub gałęzi produkcji: podział według różnorodnych klasyfikacji stosowanych w statystyce międzynarodowej (np. klasyfikacja SITC, CN).
• Według krajów i grup krajów, do których kierowany jest eksport.

Tak jak w przypadku wszystkich wielkości rachunków narodowych, w przypadku eksportu rozróżniamy zmiany wartości, wolumenu (czyli wielkości realnej, po wyeliminowaniu efektów zmian cen) oraz deflatora, czyli poziomu przeciętnych cen eksportowanych dóbr.

Eksport netto

Różnica pomiędzy całkowitym eksportem i całkowitym importem danego kraju.

Ekwiwalencja ricardiańska

Hipoteza autorstwa Roberta Barro zakładająca, że powiększenie deficytu budżetowego, w wyniku obniżenia podatku lub podwyższenia wydatków państwa, prowadzi do wzrostu poziomu oszczędności prywatnych, równoważących zadłużenie rządu. Im więcej rząd pożycza, tym więcej obywatele oszczędzają. Oszczędności te mają zabezpieczyć poziom konsumpcji gospodarstw domowych, kiedy rząd zacznie spłacać zadłużenie, podnosząc w tym celu podatki lub ograniczając wydatki. W skrajnym przypadku ekwiwalencja zakłada, że zwiększanie deficytu budżetowego jest całkowicie równoważone przez wzrost oszczędności i nie ma wpływu na popyt globalny.

Ekwiwalentość Ricardo-Barro

Patrz: ekwiwalencja ricardiańska.

Elastyczność cen i płac

Stan w gospodarce, w którym ceny i płace zmieniają się swobodnie w wyniku zaistnienia szoków gospodarczych, powodując powrót gospodarki do stanu równowagi. Przeciwieństwem elastyczności cen i płac jest ich sztywność (taka sytuacja ma miejsce, przykładowo, w kraju o silnej pozycji związków zawodowych, które nie zgadzają się na ograniczenie płac pracowników).

Elastyczność cenowa podaży

Zmiana wielkości produkcji w stosunku do zmiany cen. Mierzona jest ilorazem procentowej zmiany podaży i procentowej zmiany ceny danego dobra. Elastyczność cenowa podaży osiąga wartości dodatnie, ponieważ wraz ze wzrostem ceny producent dąży do zwiększenia podaży.

Elastyczność cenowa popytu

Zmiana wielkości popytu w odpowiedzi na zmianę cen. Mierzona jest ilorazem procentowej zmiany popytu i procentowej zmiany ceny dobra. Elastyczność zazwyczaj jest ujemna (bowiem w przypadku większości dóbr wzrost ceny powoduje zmniejszenie popytu). W przypadku elastyczności mniejszej od -1 mamy do czynienia z dobrami o popycie elastycznym, co oznacza, że popyt silnie reaguje na zmianę ceny i procentowa zmiana popytu jest większa niż wywołująca ją procentowa zmiana ceny. Jeśli elastyczność jest ujemna (nie mniejsza jednak od -1), mamy do czynienia z popytem mało elastycznym, czyli zmiana ceny nie wywołuje dużej zmiany popytu.

Elastyczność rynku pracy

Elastyczność rynku pracy oznacza łatwość, z jaką pracownicy dostosowują się do potrzeb firm, przedsiębiorstwa tworzą nowe miejsca pracy i jak szybko, po okresie spowolnienia aktywności gospodarczej, obniża się bezrobocie. Rynek pracy jest elastyczny, jeśli dzięki istniejącym regulacjom łatwo jest zmienić pracę – firmy nie mają kłopotów ze zwalnianiem pracowników, którzy nie są jej potrzebni, a pracownicy nie mają kłopotów ze znalezieniem nowej pracy. Na elastycznym rynku pracownicy – dzięki swoim kwalifikacjom – bez kłopotów zmieniają rodzaj pracy, którą wykonują, wzrost płac dostosowany jest do wzrostu wydajności pracy, przedsiębiorstwa chętnie tworzą nowe miejsca pracy, a instytucje pośrednictwa pracy skutecznie pomagają w znalezieniu zatrudnienia. Z kolei sztywny rynek pracy to taki, na którym znalezienie nowej pracy jest bardzo trudne. Elastyczność zależy od struktury rynku pracy, wykształcenia pracowników, rozwiązań instytucjonalnych i polityki gospodarczej.

Elastyczność rynków pracy w wielu krajach europejskich jest znacznie niższa od tej, którą obserwuje się w krajach anglosaskich (m.in. Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych). Istnieją liczne prace badawcze dowodzące, że wysokie bezrobocie w krajach Europy kontynentalnej wynika właśnie ze sztywności rynku pracy, natomiast zdecydowanie mniejszą rolę odgrywa niedostateczny popyt w gospodarce. Badania te pokazują, że do wzrostu liczby pracujących i ograniczenia w ten sposób wysokiego bezrobocia niezbędne jest dostosowanie żądań płacowych do zmian wydajności pracy, zmniejszenie dostępności zasiłków dla bezrobotnych i zaostrzenie warunków ich przyznawania, czy zmniejszenie prawnej ochrony zatrudnienia. Dodatkowo wskazuje się na ważny wpływ na wielkość zatrudnienia elastycznych umów o pracę, w tym pracy na niepełny etat, samozatrudnienie, pracę czasową, elastyczne rozliczania czasu pracy w okresach miesięcznych i dłuższych. Te wnioski powinny zachęcać do podejmowania odpowiednich reform rynku pracy, ale proponowane kroki wywołują liczne kontrowersje, gdyż uderzają w interesy różnych grup społecznych. Doświadczenia międzynarodowe dowodzą jednak, że reformy instytucjonalne są najbardziej efektywnym sposobem ograniczania bezrobocia.

Jednym ze sposobów zwiększania elastyczności rynku pracy są szkolenia zawodowe. W dobie szybkiego postępu technicznego i globalizacji, pracownicy zmieniają rodzaj pracy przynajmniej kilka razy w ciągu życia. Nabywanie odpowiednich kwalifikacji wymaga ciągłego kształcenia. Pracownicy nie dysponujący właściwymi umiejętnościami tracą pracę i powiększają bezrobocie strukturalne.

Embargo

Zakaz handlu zagranicznego. Może dotyczyć konkretnego produktu (na przykład z Polski nie wolno eksportować jaj gęsi i gęsi żywych) lub kategorii produktów (np. embargo na broń). Może zabraniać eksportu i importu z/do jakiegoś konkretnego kraju (sankcje ekonomiczne).

EMEA

Skrót oznaczający Europę, Bliski Wschód i Afrykę, używany np. dla określenia obszaru geograficznego działania korporacji międzynarodowych (popularny głównie w firmach amerykańskich) lub zakresu geograficznego indeksów rynków kapitałowych lub finansowych (np. FTSE EMEA)

Emisja akcji

Sprzedaż akcji; forma zdobywania przez firmę środków zewnętrznych na działalność poprzez zwiększenie właścicielskiego kapitału zakładowego.

Emisja akcji z prawem poboru

Gdy spółka podwyższa kapitał zakładowy poprzez emisję akcji, pierwszeństwo ich zakupu, zwane prawem poboru, z mocy prawa przypada dotychczasowym akcjonariuszom. Prawo poboru jest zbywalne; akcjonariusze nie planujący objęcia akcji nowej emisji mogą sprzedać prawo poboru na giełdzie innym podmiotom zainteresowanym nabyciem emitowanych akcji spółki.

Emitent

Podmiot wystawiający papiery wartościowe we własnym imieniu.

ERM2

System kursu walutowego, którego przez okres minimum dwóch lat muszą przestrzegać kraje przygotowujące się do wejścia do Europejskiej Unii Walutowej.
ERM2 jest reżimem kursu quasi-sztywnego, tzn. polega na utrzymywaniu przez dany kraj nominalnego kursu walutowego względem euro w ramach wcześniej ustalonego przedziału wahań. W przedziale tym wyróżnia się jego środek, zwany parytetem centralnym. Amplituda dopuszczalnych odchyleń kursu od parytetu centralnego nie powinna przekroczyć +/-15% . Parytet centralny jest z założenia ostatecznym poziomem kursu waluty krajowej, po jakim nastąpi jej wymiana na euro. Jednak praktyka niektórych krajów przygotowujących się do wejścia do strefy euro w ostatnich latach pokazała, że parytet centralny może zostać zrewaluowany, tzn. zmieniony w kierunku wzmocnienia waluty kraju akcesyjnego.
Utrzymanie kursu waluty krajowej przez okres przynajmniej dwóch lat w ramach systemu ERM2 jest warunkiem koniecznym akcesji do strefy euro. Kurs może się zmieniać w ramach ustalonego przedziału, przy czym w jego wahaniach nie może dochodzić do tzw. „poważnych napięć” (severe tensions). Ocena tego, czy do nich doszło czy nie, leży w gestii decydentów opiniujących gotowość danego kraju do wejścia do unii monetarnej.
System ERM 2, polegający na usztywnieniu kursu walutowego, jest często poddawany krytyce jako niespójny z pozostałymi wymogami stawianymi krajom chcącym wejść do strefy euro - tzw. kryteriami z Maastricht. Niespójność dotyczy kryterium inflacyjnego, które wymaga od kraju przygotowującego się do wejścia do strefy euro utrzymania inflacji na odpowiednio niskim poziomie. Równoczesne kontrolowanie poziomu kursu walutowego i inflacji w warunkach liberalizacji transgranicznych przepływów kapitałowych nie jest bowiem możliwe do utrzymania przez dłuższy czas – ta sprzeczność jest znana w teorii ekonomii jako tzw. „trójkąt niemożliwości”. Odnosi się ona w szczególny sposób krajów nadganiających lukę rozwojową, w których wydajność pracy wzrasta szybciej niż w krajach strefy euro, co znajduje odzwierciedlenie w tendencji aprecjacyjnej ich realnego kursu walutowego. Przypadek ten dotyczy większości nowych krajów członkowskich Unii Europejskiej z Europy Środkowo-Wschodniej.

Euratom

Europejska Wspólnota Energii Atomowej. Organizacja międzynarodowa z siedzibą w Brukseli, utworzona 1 maja 1958 roku na mocy Traktatu Rzymskiego z 25 marca 1957 roku równocześnie z Europejska Wspólnotą Gospodarczą (EWG) przez 6 członków założycieli: Belgię, Francję, Holandię, Luksemburg, Niemcy, Włochy. Jej celem było koordynowanie europejskiej polityki w zakresie pokojowego wykorzystania energii atomowej. W 1967 roku EUROATOM połączył się z EWG i EWWiS (Europejska Wspólnota Węgla i Stali). Od tej chwili mówimy o Wspólnotach Europejskich. Głównym organem wszystkich trzech wspólnot stała się Komisja Europejska.

EURIBOR

(ang. EURO Interbank Offered Rate) - oznacza stawkę oprocentowania depozytów międzybankowych w EURO (EUR).

Euro

Euro jest wspólną walutą krajów Unii Europejskiej. Dotychczas wprowadziło ją u siebie 16 krajów. Po spełnieniu kryteriów konwergencji euro powinny wprowadzić wszystkie kraje członkowskie UE, z wyjątkiem Danii i Wielkiej Brytanii, które zastrzegły sobie prawo swobodnej decyzji w tej sprawie. O wprowadzeniu euro zadecydowano w Traktacie z Maastricht, powołując do życia unię gospodarczą i walutową. Euro jest używane w transakcjach bezgotówkowych od 1 stycznia 1999 r., a wprowadzenie banknotów i monet euro nastąpiło z dniem 1 stycznia 2002 r.

Zasadność wprowadzenia wspólnej waluty dla kilku krajów analizuje teoria optymalnych obszarów walutowych, precyzująca zarazem warunki sukcesu takiego przedsięwzięcia.

Najczęściej wymieniane korzyści z wprowadzenia euro są następujące:

* wprowadzenie wspólnej waluty oznacza, że znika potrzeba dokonywania wymiany walut i związanych z tym kosztów.;
* eliminacja ryzyka kursowego powinna prowadzić do szybszego rozwoju handlu, a w ślad za tym do redukcji przeciętnych kosztów produkcji dzięki korzyściom skali;
* uniezależnienie waluty od wpływu krajowej polityki spowoduje wzrost zaufania i wiarygodności polityki makroekonomicznej oraz spadek oczekiwań inflacyjnych;
* na całym obszarze euro nastąpi spadek stóp procentowych;
* na rynku wzrośnie presja konkurencyjna, dzięki zwiększeniu przejrzystości rynku i większej sile przetargowej nabywcy w stosunku do sprzedawcy.

Z kolei po stronie kosztów związanych z przystąpieniem kraju do unii walutowej wymieniane są najczęściej dwa zjawiska:

* ryzyko tzw. asymetrycznych szoków. Z asymetrycznym szokiem mamy do czynienia w sytuacji, kiedy zjawiska negatywnie wpływające na tempo rozwoju i poziom bezrobocia w danym kraju nie dotykają innych krajów unii walutowej. Dotyczyć to może zarówno kształtowania się sytuacji zewnętrznej kraju (np. załamanie handlu z partnerami gospodarczymi spoza strefy wspólnej waluty), jak i rozwoju sytuacji wewnętrznej (np. odmienny niż w pozostałych krajach unii walutowej przebieg wewnętrznego cyklu koniunkturalnego).

Europejska Jednostka Walutowa

(European Currency Unit, ECU) Sztuczna waluta europejska spełniającą w stopniu ograniczonym funkcje pieniądza na międzynarodowym rynku towarowym i finansowym. Miała ona stanowić łącznik pomiędzy Europejskim Systemem Walutowym a przyszłą Unią Gospodarczą i Walutową, z prawdziwym, wspólnym pieniądzem. ECU została utworzona w marcu 1979 roku. Jej wartość określana była na podstawie koszyka walutowego, składającego się z 10 walut krajów Unii Europejskiej, proporcjonalnie do ich udziału w obrotach towarowych wewnątrz Unii. 1 stycznia 1999 roku ecu została zastąpiona przez euro.

Europejska Strategia Zatrudnienia

Stanowi element procesu koordynacji polityki gospodarczej, począwszy od szczytu Rady Europejskiej w Luksemburgu w 1997 r. Zmierza ona do poprawy warunków występujących na rynkach pracy państw członkowskich UE poprzez dokonanie wyboru wspólnych celów. Kształtowanie i realizacja polityki zatrudnienia pozostaje w gestii państw członkowskich. Proces koordynacji na szczeblu wspólnotowym ma luźny charakter. Głównym elementem tego procesu są Wytyczne w sprawie Zatrudnienia (Employment Guidelines), przygotowywane przez Komisję Europejską i zatwierdzane przez Radę UE ds. Zatrudnienia i Polityki Społecznej. Wytyczne odnoszą się do następujących zagadnień: zdolność do zatrudniania, przedsiębiorczość, zdolność adaptacyjna oraz równość szans. Na podstawie Wytycznych państwa członkowskie UE przygotowują Narodowe Plany Działania w sprawie Zatrudnienia (National Action Plan on Employment). Najbardziej restrykcyjnym instrumentem w procesie koordynacji polityki zatrudnienia na szczeblu wspólnotowym, dzięki któremu może zostać wywarta przez Radę UE presja na dokonanie zmian, jest niewiążące zalecenie dla państwa członkowskiego

Europejska Wspólnota Węgla i Stali (EWWS)

Utworzona w Rzymie 9 maja 1952 roku organizacja mająca na celu stworzenie wspólnego rynku dla surowców i produktów przemysłu węglowego i stalowego państw członkowskich i wspólnej polityki przemysłowej dot. węgla i stali. Traktat podpisano na 50 lat. W 1967 roku EWWS połączył się z EWG (Europejska Wspólnota Gospodarcza) i Euroatomem (Europejska Organizacja Energii Atomowej). Te trzy organizacje utworzyły Wspólnoty Europejskie. W 2002 roku nie zdecydowano się na przedłużenie istnienia EWWS i organizacja przestała istnieć.

Europejski Bank Inwestycyjny (EBI)

Międzynarodowa instytucja finansowa utworzona w roku 1958 w celu finansowania projektów wspierających rozwój słabiej rozwiniętych obszarów EWG. Siedzibą EBI jest Luksemburg.

Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (EBOR)

Międzynarodowa instytucja finansowa utworzona w roku 1991, powołana w celu wspierania procesu reform w krajach Europy Środkowo-Wschodniej i w krajach powstałych z rozpadu byłego ZSRR, budujących gospodarkę rynkową po obaleniu komunizmu. Zadaniem EBOR jest udzielanie kredytów na przedsięwzięcia inwestycyjne służące rozwojowi gospodarki rynkowej w tych krajach oraz udzielanie im pomocy doradczej. Udziałowcami EBOR są kraje Unii Europejskiej, USA, Japonia oraz kraje Europy Środkowo-Wschodniej i byłego ZSRR. Siedzibą EBOR jest Londyn.

Europejski Fundusz Współpracy Walutowej (EFWW)

Fundusz utworzony w 1973 r. przez kraje EWG w związku z zapotrzebowaniem na środki pieniężne na interwencje na rynkach walutowych w celu utrzymania pożądanego kursu waluty. Fundusz ten miał za zadanie udzielać narodowym bankom centralnym kredytów na cele interwencyjne, a także koordynować politykę prowadzoną przez banki centralne państw członkowskich. Aby mógł on realizować swoją funkcję, banki centralne oddały mu po 20 % posiadanych rezerw dewizowych. EFWW istniał do końca 1993 r, a więc do powstania Europejskiego Instytutu Walutowego.

Europejski System Banków Centralnych (ESBC)

ESBC składa się z Europejskiego Banku Centralnego (EBC) oraz wszystkich narodowych banków centralnych państw członkowskich UE, także tych które nie wprowadziły euro.

Eurosystem

Eurosystem oznacza Europejski Bank Centralny wraz z tymi narodowymi bankami centralnymi państw Unii Europejskiej, które przyjęły euro.

EWG

Europejska Wspólnota Gospodarcza. Ugrupowanie integracyjne założone przez 6 państw Europy Zachodniej w roku 1958 (Francja, RFN, Włochy, Belgia, Holandia, Luksemburg). Celem EWG było stworzenie na terytorium krajów członkowskich wspólnego rynku. W roku 1993, po wejściu w życie Traktatu z Maastricht, EWG została przekształcona w Unię Europejską.